Een teken van leven!
Door: Sander Boeren
Blijf op de hoogte en volg Sander
25 Februari 2015 | Indonesië, Woloan Tiga
Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van mezelf heb laten horen, maar ik leef nog! De wifi is alleen overal kapot of werkt niet naar behoren, de postduiven overleven het niet met de tropische regenbuien hier dus het heeft even geduurd! Maar... Daar ben ik weer! En er is weer een hoop gebeurt, dus neem de tijd geachte lezer. Het wordt een flink verhaal.
We zijn inmiddels al bekend bij de Akademi en zijn druk bezig met het opstellen van een project. Dit verloopt echter niet erg soepel gezien de slechte internetverbinding, het negeren van mailtjes en het niet aanwezig zijn van docenten. We moeten het project bespreken met Joanne en ibu Filly. Ik geloof/hoop dat het nu wel duidelijk is wat we hier komen doen en we hopen op een goede medewerking. Wat wij voor ogen hebben is het volgende: we willen een onderwerp van het curriculum van Akfis onder de loep nemen. Dit vergelijken met ons Nederlands curriculum en research doen naar de beste evidence based behandeling voor dat onderwerp. Dit werken we dan helemaal uit zodat we aan het einde een educatieprogramma kunnen aanbieden wat hier gebruikt kan worden, zowel praktisch als theoretisch. Joanne heeft ons gevraagd of we revalidatie na een beroerte willen uitzoeken aangezien dit het meest relevant is in Tomohon. Maar natuurlijk wil ik dat! Ik vind dat natuurlijk het leukste van het hele fysiotherapie gedoe, dus PRIMA! Nu nog goedkeuring van Avans en de mensen hier en we kunnen flink aan de bak! Voor de rest hebben we een aantal lessen gevolgd, maar ik versta er geen reet van en het zijn alleen maar colleges. Dat gaan we dus niet te vaak doen…
Wat te kinderen in Sayap Kasih betreft. We helpen waar we kunnen en kijken en doen ook mee met de fysiotherapeutische vaardigheden. Dit voornamelijk op vrijwilligersbasis. De manier van fysiotherapie is hier heel anders. Er wordt een kind op een matje gelegd, er komen drie studenten omheen en gaan het kind met z'n drieën mobiliseren. Ik vind het zelf al niet fijn als er door één mens aan me geplukt wordt, laat staan met z'n drieën. De kinderen worden voornamelijk gemobiliseerd. Ik denk dat het idee van de fysiotherapeuten wel oké is, maar de kennis is zeker niet verfijnd... Het oogt erg lomp. Ze sleuren maar wat aan een spastische arm of been wat soms het tegenovergestelde effect geeft van wat ze willen bereiken. We proberen wel het één en ander duidelijk te maken door te laten zien, maar de communicatie is moeilijk. De houding van de fysiotherapiestudenten is ook heel anders dan bij ons in Nederland. We proberen de studenten, de fysio en de dames in de panti wel te leren over het behandelen. Ons hoofddoel is voornamelijk gericht op de akademi. Als we daar een goed product kunnen aanleveren over het behandelen van neurologische problemen hoop ik dat het zo doorgevoerd kan worden naar de praktijk. Dus dat de behandelingen in Sayap Kasih ook anders gaan verlopen!
De studenten zijn erg vriendelijk! Ze willen allemaal met ons op de foto en vrienden worden op facebook. Dat wilt trouwens iedere Indo waar je even contact mee heb. Er is er zelf één die zo enthousiast is dat de foto waarop we ik met hem sta gelijk zijn achtergrond is geworden van zijn telefoon, profielfoto van facebook en ik constant gespamd word. Maar de studenten zijn gezellig. Er zijn er drie die een aardig woordje Engels kunnen en met hun is het ook echt gezellig! Aangezien mijn koelsysteem van de laptop kapot is en hij de skypesessie met mams te intens vond, vond de laptop het noodzakelijk om te crashen. R.I.P. laptop... Na ruim vier jaar trouw te zijn heb ik je ingeruild voor een nieuwe Toshiba. Deze heb ik eergisteren gekocht in Manado en jawel... We zijn toen zelfs naar de Mac geweest! Ik was enorm enthousiast, maar ik ben diep teleurgesteld door de mac. Er waren geen burgers en ook de mayo was uitverkocht. Shame on you!! Nu moet ik nog steeds verder leven met een mayo-tekort. Met een groepje studenten zijn we ook naar het stinkmeer van Tomohon geweest. Het heeft mooie kleuren door de zwavel, maar DIE LUCHT! Nondekanon, rotte eieren to the max! Voor de rest zijn we voor sightseeing nog naar de waterval van Penaras geweest. Kirstie en ik zijn er lopend naartoe gegaan. Wat een hitte! Nijmegen is er niks bij. Wel een mooie wandeling en de waterval was zeker de moeite waard. De eerste training voor de Nijmeegse is dus een feit.
Indonesië gaat steeds meer wennen. Het gebruik maken van de schijtput en de mandibak worden steeds meer eigen. Ik geniet alleen nog niet van het gehurkt schijten en ik vind het stervens koud als ik dat water over me heen moet gieten. Het voelt wel steeds meer als mijn tijdelijke thuis, dus dat is een goed teken. Ik slaap goed! Ik merk alleen dingen die andere mensen niet merken zoals een miniaardbeving en tropische regenbuien. Er was trouwens een facking enge 1000-poot in mijn badkamer! Ik heb hem eerst rustig laten rondlopen, maar toen ik in bed lag en het over mee heen liep, vond ik dat iets te intiem. Met mijn slipper dus naar buiten gewerkt! Blijkbaar had ik het moeten killen, want dat beest is giftig... Ik overleef dus ook de dieren hier. Wel heb ik mijn eerste baalmoment gehad. Iedere schrijf ik trouw en dat helpt me goed! Het gaat nu alweer stukken beter en ik ben me ervan bewust dat ik gewoon moet genieten en dat het bijzonder is dat ik hier kan zijn. Dat is me duidelijk geworden na een gesprek met één van de dames. Ze wilden foto's zien van Nederland dus ik liep mijn telefoonfoto's met ze door. Daar kwamen de feestjes, uitjes en vakanties ook voorbij. Hieruit concludeerden ze dat ik rijk ben. Uuhm, tja... Of ik rijk ben? Nou... Voor Nederlandse begrippen heb ik het niet slecht voor een Nederlandse student, maar rijk wil ik mezelf niet noemen. Verder in het gesprek blijkt dat de dame 110 euro per maand verdient en ondanks dat alles hier voor mij goedkoop is, is het voor hun niet mogelijk om hiervan rond te komen. Best een eye-opener voor mij!
De Nederlandse kaas, de stroopwafels en het drop is inmiddels op. Ik ben dus 100% aangewezen op het Indonesische eten. De dames maken speciaal eten voor mij wat niet pittig is. Ik probeer het wel hoor! Ze hadden serieus spul gemaakt, dus ik als held ging één zaadje proberen. OMG! Dat was intens heet! In slowmotion bracht ik het naar mijn mond toe en in fastmotion is het eruit gegaan! Ik had gelijk een mondverdoving... Maarja, best pittig dus! Als ik het eten niet lekker vind, ga ik back to basis. Rijst met suiker is dan de ideale combinatie. Owja, ook heb ik varkenshuid op. Ik had niet goed selectief opgeschept en ik kon het niet zomaar uitspugen want het was op de party van Kirstie. Verder ga ik er niet op in, want het was echt te smerig. Ook gewoon het idee dat je de haarzakjes nog kan zien zitten… BAH!
Waar ik wel nog even graag aandacht aan wil besteden is de verjaardag van Kirstie. Wat was dat grappig! Br. Han had een party georganiseerd en alle broeders waren uitgenodigd. Ik heb genoten van de traditionele dans en de danskunsten van Kirstie. Als ik het lachen niet had onderdrukt, had ik niet meer bijgekomen en had ik gelachen tot m'n milt gescheurd was. Ik heb filmmateriaal, dus ik blijf genieten! Zelf ook nog even meegedaan met de dansjes, maar ik hou toch meer van mijn eigen stijl. Het was trouwens wel erg grappig!
Nog een ander leuk weetje. Wist je dat een ananas uit de grond groeit en niet aan een boom? En dat nootmuskaat wel aan de boom groeit? Er gaat hier echt een wereld voor me open. Ondanks ik een Hardinxveldse tatta ben, voel ik me toch best stads als ik het hier allemaal zo zie!
Nou lief Nederland! Ik denk dat jullie zo wel weer op de hoogte zijn van de avonturen van Sander in Indonesië. Ik hoop jullie sneller een update te kunnen geven, want ik beleef te veel om op te sparen haha!
Oke doei!
We zijn inmiddels al bekend bij de Akademi en zijn druk bezig met het opstellen van een project. Dit verloopt echter niet erg soepel gezien de slechte internetverbinding, het negeren van mailtjes en het niet aanwezig zijn van docenten. We moeten het project bespreken met Joanne en ibu Filly. Ik geloof/hoop dat het nu wel duidelijk is wat we hier komen doen en we hopen op een goede medewerking. Wat wij voor ogen hebben is het volgende: we willen een onderwerp van het curriculum van Akfis onder de loep nemen. Dit vergelijken met ons Nederlands curriculum en research doen naar de beste evidence based behandeling voor dat onderwerp. Dit werken we dan helemaal uit zodat we aan het einde een educatieprogramma kunnen aanbieden wat hier gebruikt kan worden, zowel praktisch als theoretisch. Joanne heeft ons gevraagd of we revalidatie na een beroerte willen uitzoeken aangezien dit het meest relevant is in Tomohon. Maar natuurlijk wil ik dat! Ik vind dat natuurlijk het leukste van het hele fysiotherapie gedoe, dus PRIMA! Nu nog goedkeuring van Avans en de mensen hier en we kunnen flink aan de bak! Voor de rest hebben we een aantal lessen gevolgd, maar ik versta er geen reet van en het zijn alleen maar colleges. Dat gaan we dus niet te vaak doen…
Wat te kinderen in Sayap Kasih betreft. We helpen waar we kunnen en kijken en doen ook mee met de fysiotherapeutische vaardigheden. Dit voornamelijk op vrijwilligersbasis. De manier van fysiotherapie is hier heel anders. Er wordt een kind op een matje gelegd, er komen drie studenten omheen en gaan het kind met z'n drieën mobiliseren. Ik vind het zelf al niet fijn als er door één mens aan me geplukt wordt, laat staan met z'n drieën. De kinderen worden voornamelijk gemobiliseerd. Ik denk dat het idee van de fysiotherapeuten wel oké is, maar de kennis is zeker niet verfijnd... Het oogt erg lomp. Ze sleuren maar wat aan een spastische arm of been wat soms het tegenovergestelde effect geeft van wat ze willen bereiken. We proberen wel het één en ander duidelijk te maken door te laten zien, maar de communicatie is moeilijk. De houding van de fysiotherapiestudenten is ook heel anders dan bij ons in Nederland. We proberen de studenten, de fysio en de dames in de panti wel te leren over het behandelen. Ons hoofddoel is voornamelijk gericht op de akademi. Als we daar een goed product kunnen aanleveren over het behandelen van neurologische problemen hoop ik dat het zo doorgevoerd kan worden naar de praktijk. Dus dat de behandelingen in Sayap Kasih ook anders gaan verlopen!
De studenten zijn erg vriendelijk! Ze willen allemaal met ons op de foto en vrienden worden op facebook. Dat wilt trouwens iedere Indo waar je even contact mee heb. Er is er zelf één die zo enthousiast is dat de foto waarop we ik met hem sta gelijk zijn achtergrond is geworden van zijn telefoon, profielfoto van facebook en ik constant gespamd word. Maar de studenten zijn gezellig. Er zijn er drie die een aardig woordje Engels kunnen en met hun is het ook echt gezellig! Aangezien mijn koelsysteem van de laptop kapot is en hij de skypesessie met mams te intens vond, vond de laptop het noodzakelijk om te crashen. R.I.P. laptop... Na ruim vier jaar trouw te zijn heb ik je ingeruild voor een nieuwe Toshiba. Deze heb ik eergisteren gekocht in Manado en jawel... We zijn toen zelfs naar de Mac geweest! Ik was enorm enthousiast, maar ik ben diep teleurgesteld door de mac. Er waren geen burgers en ook de mayo was uitverkocht. Shame on you!! Nu moet ik nog steeds verder leven met een mayo-tekort. Met een groepje studenten zijn we ook naar het stinkmeer van Tomohon geweest. Het heeft mooie kleuren door de zwavel, maar DIE LUCHT! Nondekanon, rotte eieren to the max! Voor de rest zijn we voor sightseeing nog naar de waterval van Penaras geweest. Kirstie en ik zijn er lopend naartoe gegaan. Wat een hitte! Nijmegen is er niks bij. Wel een mooie wandeling en de waterval was zeker de moeite waard. De eerste training voor de Nijmeegse is dus een feit.
Indonesië gaat steeds meer wennen. Het gebruik maken van de schijtput en de mandibak worden steeds meer eigen. Ik geniet alleen nog niet van het gehurkt schijten en ik vind het stervens koud als ik dat water over me heen moet gieten. Het voelt wel steeds meer als mijn tijdelijke thuis, dus dat is een goed teken. Ik slaap goed! Ik merk alleen dingen die andere mensen niet merken zoals een miniaardbeving en tropische regenbuien. Er was trouwens een facking enge 1000-poot in mijn badkamer! Ik heb hem eerst rustig laten rondlopen, maar toen ik in bed lag en het over mee heen liep, vond ik dat iets te intiem. Met mijn slipper dus naar buiten gewerkt! Blijkbaar had ik het moeten killen, want dat beest is giftig... Ik overleef dus ook de dieren hier. Wel heb ik mijn eerste baalmoment gehad. Iedere schrijf ik trouw en dat helpt me goed! Het gaat nu alweer stukken beter en ik ben me ervan bewust dat ik gewoon moet genieten en dat het bijzonder is dat ik hier kan zijn. Dat is me duidelijk geworden na een gesprek met één van de dames. Ze wilden foto's zien van Nederland dus ik liep mijn telefoonfoto's met ze door. Daar kwamen de feestjes, uitjes en vakanties ook voorbij. Hieruit concludeerden ze dat ik rijk ben. Uuhm, tja... Of ik rijk ben? Nou... Voor Nederlandse begrippen heb ik het niet slecht voor een Nederlandse student, maar rijk wil ik mezelf niet noemen. Verder in het gesprek blijkt dat de dame 110 euro per maand verdient en ondanks dat alles hier voor mij goedkoop is, is het voor hun niet mogelijk om hiervan rond te komen. Best een eye-opener voor mij!
De Nederlandse kaas, de stroopwafels en het drop is inmiddels op. Ik ben dus 100% aangewezen op het Indonesische eten. De dames maken speciaal eten voor mij wat niet pittig is. Ik probeer het wel hoor! Ze hadden serieus spul gemaakt, dus ik als held ging één zaadje proberen. OMG! Dat was intens heet! In slowmotion bracht ik het naar mijn mond toe en in fastmotion is het eruit gegaan! Ik had gelijk een mondverdoving... Maarja, best pittig dus! Als ik het eten niet lekker vind, ga ik back to basis. Rijst met suiker is dan de ideale combinatie. Owja, ook heb ik varkenshuid op. Ik had niet goed selectief opgeschept en ik kon het niet zomaar uitspugen want het was op de party van Kirstie. Verder ga ik er niet op in, want het was echt te smerig. Ook gewoon het idee dat je de haarzakjes nog kan zien zitten… BAH!
Waar ik wel nog even graag aandacht aan wil besteden is de verjaardag van Kirstie. Wat was dat grappig! Br. Han had een party georganiseerd en alle broeders waren uitgenodigd. Ik heb genoten van de traditionele dans en de danskunsten van Kirstie. Als ik het lachen niet had onderdrukt, had ik niet meer bijgekomen en had ik gelachen tot m'n milt gescheurd was. Ik heb filmmateriaal, dus ik blijf genieten! Zelf ook nog even meegedaan met de dansjes, maar ik hou toch meer van mijn eigen stijl. Het was trouwens wel erg grappig!
Nog een ander leuk weetje. Wist je dat een ananas uit de grond groeit en niet aan een boom? En dat nootmuskaat wel aan de boom groeit? Er gaat hier echt een wereld voor me open. Ondanks ik een Hardinxveldse tatta ben, voel ik me toch best stads als ik het hier allemaal zo zie!
Nou lief Nederland! Ik denk dat jullie zo wel weer op de hoogte zijn van de avonturen van Sander in Indonesië. Ik hoop jullie sneller een update te kunnen geven, want ik beleef te veel om op te sparen haha!
Oke doei!
-
25 Februari 2015 - 11:16
Els:
Hoi Sander wat een leuk verslag ik heb even het gevoel dat ik daar ook weer ben ik vindt het fijn dat je er thuis gaat voelen en geniet van het geheel soms even door een zure appel bijten als het even een dag niet gaat maar ik heb alle vertrouwe in je dat het wel goet komt nu Sander ga er voor liefs de buurtjes els en kees -
25 Februari 2015 - 11:56
Joella:
Hi sannie,
Wat een heerlijk verhaal om te lezen!! En wat jezelf ook al zegt.. je moet genieten hoor voor je het weet is het alweer voorbij!
Kan je niet een poeppot fabriceren van hout ofzo ipv op je hurken? haha
Nou schattie heel veel plezier en succes!!
X Jo, Dico en je kleine diva -
25 Februari 2015 - 13:00
Kayleigh:
Sander!
Leuk verhaal, succes met de projecten en blijf genieten!
Groetjes kayleigh -
25 Februari 2015 - 13:18
Karin Boelaars:
Heej Sander,
Heel leuk geschreven, hilarisch. Het pakketje met kaas, rookworst, leverpastei, smac, roggebrood en toast is onderweg. Nog even geduld! :)
Groetjes van Ton & Karin. -
25 Februari 2015 - 16:49
Oma.langeveld.:
san je heeft al leuke dingen gedaan ik geloof dat je zoveel zie dat het ajjemaal niet te bevatten is
maar geniet met volle teugen dan kan je ons veel vertellen lieve groeten van ons opa oma. -
25 Februari 2015 - 22:07
Jenny Langeveld:
Heb met plezier je verslag gelezen. Heb bewondering hoe je er door heen slaat. Maar je ziet ook veel schitterende dingen. Dipjes horen erbij moet je maar denken. Hoop dat de kaart is aangekomen. Laat het even weten aub. Veel liefs van ons. -
25 Februari 2015 - 22:15
Rianne:
Fijn te lezen dat je je al wat thuis gaat voelen daar. Succes met je project opzetten, hopelijk al snel. Hou je haaks en geniet van de ervaring. Groetjes de Papendrechters die ff In Zwitserland zijn. -
01 Maart 2015 - 13:45
Oma Langeveld.:
san je bent al ingeburgerd leuk dat ze je de omgeving laten zien zo zie je nog wat een ander deel van de wereld. je ga nu aan je project beginnen hopelijk valt het mee . maar dat horen we wel weer. wij gaan straks naar annita voor de 25jaar trouwdag. we zien wel wat het word.san de lieve groerenvan opa oma langeveldkus van ons. -
05 Maart 2015 - 21:34
Elly:
Ha Sander,
Aangenaam. Ik ben 'tante' Elly, de knapste en liefste die ze heeft hmm, maar dat heeft ze je vast al vertelt. Ik vernam dat je verslagen leuk waren om te lezen en ik ben dat maar gaan doen. Inderdaad, je hebt een talent. Je verhalen zijn boeiend om te lezen, vooral al de details in je verhalen. Een cultuurschok hebben jullie mogen meemaken, maar het lijkt dat jullie nu wel gesetteld zijn. Ik hoop dat je veel fratsen van Kirtsie kunt filmen, want ik geloof dat het af en toe moeilijk is om geen buikpijn te krijgen van het lachen. Geniet van al het mooie om je heen en van je bijzondere leerplek. Vele groeten Elly.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
