We zijn er hoor!

Hellooo peoples!

Daar komt die dan! M'n eerste reisverslag vanaf de andere kant van de wereld. Zittend op de klapstoel naast Trudy en Ali, met op de achtergrond de hele freaking avifauna, zal ik jullie even up to date brengen!

Afgelopen maandag zijn we dus vertrokken naar Nieuw-Zeeland. Allemaal super tof natuurlijk, maar op het moment dat het avontuur gaat beginnen voel ik me net een baby kiwi die door een hond opgejaagd wordt. Het moment van afscheid nemen is nou eenmaal niet m'n favourite bezigheid. Nadat de traanbuizen even flink doorgespoeld waren zijn we door Ali haar ouders naar Schiphol gebracht. Nog even wat gegeten (ja... de laatste Nederlandse maaltijd was bij de mac) en daarna begonnen aan de ellendig lange reis. Het verbaasd me dat ik na zolang zitten nog geen doorzitplekken heb. Mijn god wat was dat een lange zit. Niet alleen mn aarsch had het zwaar, maar ook m'n maag. Ik had regelmatig diepgaande gesprekken met mijn maag, want ik heb mogen ervaren wat honger is. Het eten was afgestemd op de gemiddelde Chinees en ik heb een klein vermoeden dat ons toetje voor hun de hele maaltijd is (en tussendoortjes... wat is dat?). Gelukkig is m'n leven gered door de Starbucks op Guangzhou. Mijn dank is zeer groot voor het bestaan van de Starbucks :) De tweede twaalf uur durende vlucht was best oke... Nog voor het opstijgen was ik al minimaal bewust voor de daaropvolgende 6 uur. Het is natuurlijk best bijzonder om naar de andere kanr van de wereld te gaan en daar dachten de weergoden ook over. We hadden een koud en regenachtig Nederlands welkom #genieten.

Met trots mogen we jullie mededelen dat we gezegende adoptieouders zijn geworden van Trudy. Trudy is een ouwe rot en zal onze trouwe maat zijn aankomende zes weken. Volgende de balimevrouw gaat deze Toyota all inclusive ons overal brengen en is ze niet te stoppen. Onze eerste tour ging naar de supermarkt. Niet zo spannend zal je denken, maar het was intens. Overal, maar dan ook ECHT overal is sale, two for one enz. Alle zintuigen worden 6x overprikkeld om te kopen! Je zal er spontaan zo'n couponhunter van worden. Gelukkig zijn wij sterke mensen en is het opbergvermogen van Trudy minimaal dus alleen de noodzakelijke spullen zijn gehaald. De reis ging verder naar Orewa. Niet omdat daar zoveel te zien is, maar omdat wij (en zeker ook de medemens) behoefte hadden aan een warme douche en dat was de dichtstbijzijnde camping.

De volgende dag bleek maar weer dat Trudy niet te stoppen is en voor ons door weer en wind gaat, want de zon was ver te zoeken. Voor ons zal dat betekenen code rood XXL, aangepaste diensttijden, hamsteren... Hier niet. Gewoon je ding doen en dan kom je er vanzelf wel. Dat is dus ook wat we hebben gedaan. Op naar het Waipoua forest waar ons een zeer speciale ontmoeting stond te wachten. Na heel veel bomen en bosjes was daar het moment. Het begon allemaal wat stroef, want we liepen hem zo voorbij maar uiteindelijk zijn we tot bezinning gekomen. Can I get an Amen for Tane Mahuta, the god of the trees?! Deze zeer grote boom heeft ons een warm welkom gegeven in Nieuw Zeeland. Deze beste boom heeft ook nog vier zussen en een vader... Deze hebben we alleen niet gevonden en waarschijnlijk is Trudy er hard lang geraced. Uiteindelijk hadden we het plan om naar een cheap camping te gaan... Maar nee hoor! Camping dicht of we moeten 100km terug lopen... Dan maar meer richting het noorden. Onderweg nog gestopt bij een tof view point. Ondanks de ontharende behandeling middels stormwind en zand straling was het wel een mooie plek. Het plan was dus een duurdere camping... Duurder was die zeker, maar luxe ho maar! De Texaco parkeerplaats is nog beter! Orkaan Wilma nam inmiddels toe en Trudy had best moeite met het houden van haar balans... Het bussie danste dus lekker op de wind de hele nacht!

Na een onstuimige nacht zijn we verder gegaan richting het noorden. Trudy had het zwaar met de weersomstandigheden en kwam met moeite de berg op. De reis ging verder naar het noorden. Het bizarre hier zijn de wisselende landschappen. Van het tropische regenwoud kom je terecht in de groene heuvels van de Teletubbies! Onderweg zijn we nog gestopt bij de 90 mile beach. Bussen, auto's, alles kan op dat strand rijden als het eb is. Trudy werd echter de toegang geweigerd en dat is maar beter ook... Er zijn al verschillende auto's getest op het vermogen om een amfibievoertuig te zijn wat vaak mislukte. Het was vloed en de wind was standje storm! Zand behandeling part 2. Wat er verder te zien was... Veel zand en water! Na een route door de middle of nowhere kwamen we aan op de camping. De camping ligt in het noordelijkste deel van Nieuw Zeeland bij de Tapotupotu bay. Echt super basic, maar echt onwijs gaaf! Niet te omschrijven dus bekijk maar de foto's. Hardinxveld is net iets mooier, maar dit komt zeker in de buurt!

Vanmorgen ben ik vroeg uit mn kruipslaapruimte gekropen en heb ik de wandelschoenen uit het vet gehaald. Van de bay ben ik naar Cape Reinga gelopen. Wauw, wat was dat fantastisch zeg! Gewoon helemaal alleen, geen geluid geproduceerd door mensen, maar alleen maar de zee, de vogels en de wind... En dan dat uitzicht en het einde van de wereld gevoel!! Zo bijzonder!! Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen (redelijk toeristisch) was ik nog alleen. Komt eigenlijk nooit voor dat het zo stil is om me heen (praat namelijk nooit). Daar maar alle informatie stukken gelezen dus nu kan ik jullie vertellen dat onze Abel Tasman er gewoon voorbij is gevaren en dat de Maori peepz denken dat je daar als je dood bent naar de spirituele onderwereld gaat door daar de zee in te gaan. Via de wortels van de boom op de rots neem je treden naar de onderwereld. Met deze spirituele gedachte ben ik maar boven op een berg gaan zitten met een fantastisch uitzicht. Kan wel met zekerheid zeggen dat het de mooiste spot is geweest waar ik ook een mandarijn op heb. Inmiddels was Ali aangekomen met de campervan en hebben we samen nog een ronde gedaan. Nu zitten we in Paihia, bay of islands... Een nieuwe plek en hopelijk ook meer zon!

Dat is dus zo'n beetje wat we hebben gedaan tot nu toe! Wat ik van het land vind? De natuur is onwijs gaaf! Zo variërend en ongerept! Wel moet ik wennen aan het land. Ik kan me verstaanbaar maken, ik begrijp de mensen, het is welvarend, er is geen cultuurshock... Voorheen had ik dat wel tijdens m'n verre reizen en dat is even wennen. Maar Trudy heeft voor ons nog veel in petto dus ik laat me verrassen :)

Voor nu weer voldoende update dacht ik. Ben verder niet lang van stof ofzo... Fijn weekend allemaal en tot het volgende bericht! Späterrr!