We did it!!

Het zijn heftige tijden geweest hier in Nieuw-Zeeland... Een afwisseling van afzien en genieten... Letterlijk en figuurlijk een aantal intense hoogte- en dieptepunten ervaren. Maar... Wij zijn niet te stoppen dus ga er maar weer even voor zitten, want hier het vervolg van de avonturen van Ali en Sander *introtune wordt ingezet*

Welkom terug! We waren dus geëindigd bij de onvergetelijke Pancake Rocks in Punakaiki. Na een flinke wandeling gemaakt te hebben langs de rivier en door de bush (natuurlijk met een amazing swingbridge) zijn we doorgereden richting het zuiden. Na de wandeling hadden we niet super veel tijd meer dus we zijn net onder Hokitika gekomen bij lake Mahinapua. Super mooi plekje! Lekker in de middle of nowhere bij een groot meer met uitzicht op de besneeuwde bergen. Heerlijke omgeving om lekker een boekkie te lezen en... Om pannenkoeken te eten! Big thanks voor de Pancake Rocks voor de geniale ingeving om pannenkoeken te gaan maken. Het leven kan zo simpel zijn :) Het was trouwens de eerste keer dat er IN Trudy is gekookt! Na een aantal keer aan het gas gelegen te hebben/vergast te zijn, is het gelukt om het fornuis aan te krijgen en foodtruck Trudy was geopend. Nou... Buik weer rond gegeten (of... Kan beter zeggen; magen weer vol), tijd om te gaan slapen en te genieten van de vrieskou. Na weer ontdooid te zijn waren we van plan om weer verder te gaan touren. Alleen het jammere... Het is bij het plan gebleven. Trudy blies op de ochtend van 26 oktober haar laatste adem uit. Ze had er de kracht niet meer voor. Eigenlijk begon ze een aantal dagen daarvoor al wat tegen te sputteren. Telkens had ze een lichte epileptische aanval waarbij de dashboard lampjes aan gingen en na een hobbelige weg gingen ze weer uit. Nu was er geen enkel teken van leven meer en waren we op onszelf aangewezen... In de middle of nowhere... Bij Lake Mahinapua (zo bekend dat er vrijwel niemand komt)... Zonder mobiel netwerk... Met bijna legen telefoons... Na hopeloos opzoek geweest te zijn naar een netwerk hadden we het gevonden en zijn we maar gaan bellen. De organisatie die zorgt draagt voor Trudy zal ervoor zorgen dat de dokter zal komen en dat er nieuw leven in Trudy geblazen zal worden. Na 2.5 uur was daar de dokter vanuit Hokitika. Trudy werd weer aan de praat gebracht, maar op deze manier konden we onze tour niet voortzetten. Trudy moest geopereerd worden om een langere levensduur te hebben. Zo zijn we dus in de wereldstad Hokitika terecht gekomen. Wat daar te vinden is? Een strand, een straat, een restaurant met lekker eten die goed aan ons verdient heeft en de helden van Automotive Hokitika. Na een super ghetto overnachting bij de autogarage hebben de helden van dit bedrijf Trudy terug gehaald naar het land der levenden! Graag een applaus voor deze helden! We zullen ze niet snel vergeten :)

Blij dat we waren de reis voortgezet. Op naar de beroemde gletsjers waar ik de volgende dag mijn eerste ervaring in een helikopter zal hebben! Helaas werd het onderweg echt super slecht weer en waren er alleen misty mountains te zien... Nou, mountains... Eigenlijk alleen misty. De vrouw van de camping meldde ons al vrolijk dat het morgen een hele fijne dag was om door te rijden want het zal heel de dag regenen. Jaa vrouw.... Fijn voor je! Maar ik wil met mn Aarsch in een helikopter zitten! M'n Aarsch is dus die dag niet in de helikopter geweest want er was niks te zien. Toch nog even het 'centrum' (lees... 1 straat met 4 winkels) in geweest en verder de hele dag boekkie lezen want we hadden besloten om een dag te wachten omdat het dan wel mooi weer zal zijn. En jawel! Nadat de eerste vlucht gecanceld was ging de tweede vlucht wel door! Heb dus met m'n Aarsch in een freaking heli gezeten en tot m'n knieën in de sneeuw gestaan. Volop genieten voor deze berggeit hier! Het was even vliegen naar de gletsjer, even in de sneeuw staan en foto's/selfies nemen, weer terug vliegen en klaar. Klinkt heel simpel (was het ook wel...), maar toch vond ik het een geweldige ervaring! Ben echt blij dat we erop gewacht hebben! Helaas konden we door het komende slechte weer niet naar Mount Cook vliegen... Jammer, maar deze ervaring is al geweldig!

De Southern Alps van Nieuw-Zeeland vind ik echt fantastisch. Zo mooi om daar te rijden! Alle (écht ALLE) hoge besneeuwde bergen vind ik geweldig en echt na elke bocht was het weer... Ooohh! Das mooi!! *bocht* Oohh moet je zien!! *bocht* Wauw!! *bocht* Hier moet ik echt een foto van! *bocht* enz. enz. Super interessant om m'n foto's terug te kijken... Not.

Maar de tour was dus super mooi en zo zijn we bij Lake Wanaka uitgekomen. Het weer werd ook weer beter dus helemaal top. Hier ook weer een super mooie camping (want er was uitzicht over het meer met... Jawel! Besneeuwde bergtoppen) waar we hebben overnacht. Bij Lake Wanaka zal ik gaan skydiven. Vanaf 15.000 feet het vliegtuig uitrollen, de wangen en lippen en laten flubberen en dan weer veilig met de voeten op de grond. Ik zag het wel zitten en met deze geweldige omgeving (zeer veel besneeuwde bergtoppen) moest ik helemaal wild gaan. Helaas... Ook hier leven vogels. Vogel in de motor, motor kapot, vliegtuig die het dus niet doet en dus geen Sander die uit een vliegtuig rolt. De volgende dag had het wel gekund, maar dat betekende dus nog een dag wachten... We hebben al genoeg gewacht dus dan maar door richting Queenstown. In Queenstown hadden we (buiten even chillen in een stad waar werkelijk 'leven' is) als doel om de bungyjump te gaan doen. Wat hebben we dus die middag gedaan? Met ons leven aan een bungy touw gehangen! Voor ons beide de eerste ervaring dus dan maar gelijk voor een goede ervaring. Op naar de Nevis Bungy... Met een duizelingwekkende hoogte van 134 meter de hoogste van Oceanië en Azië! Ik had 1 voorwaarde voor mezelf... Niet als een dooie cavia aan een touw naar beneden rotten, maar met een episch sprongetje naar beneden. Anders is het weer zo'n gevalletje van... Och, Sander doet weer eens wat -.-"   Maar... Het epische sprongetje was daar! Serieus, moeder Maria, moeder Jeannette, moeder Marla of welke moeder dan ook... Wat was dat eng (foto's... Schone schijn... Alles voor nice pictures) Het is zo tegen je natuur in om er vanaf te springen! Toen ik daar met shaky legs stond was het wel even... Oohh God! Meeuh, moet ik dit wel doen? Maar daarna; oké, je gaat niet dood dus doe je epische sprong! Het is echt een onvergetelijke ervaring en het voelt echt als een overwinning. Het moment van het naar beneden vallen is zo bijzonder (ik verbaasde mezelf erover dat je zelfs kan denken tijdens het vallen) en vind het gewoon super tof dat we beide hebben gesprongen! Dit hebben we natuurlijk gevierd met een heerlijke pizza in Queenstown :)

Na veel gedoe met de skydive organisatie van Wanaka (iets met acht keer bellen en uiteindelijk de reservering kwijt terwijl ik om 7uur sochtends opgehaald zal worden) in alle vroegte geregeld dat ik de skydive zal doen bij Queenstown! Het was super mooi weer dus een prima dag (en het was de verjaardag van Eef) om het eens hoger op te zoeken. Mijn vliegtuiggie was gevuld met Chinezen... Wauw, wat een volk is dat! Zal er verder niet op in gaan, maar tja... Wauw! Maar... De skydive. Na de instructie briefing (belangrijkste... Blijf in de banana positie) en de juiste kleding (heerlijke Duitse badmuts op) was het tijd om het vliegtuig in te klimmen. Achter me zat mn Nieuw-Zeelandse maat waaraan ik vast zat en voor me mn Argentijnse maat die de foto's en filmpjes zal gaan maken. Vliegtuigje stijgt op... Ik denk... Nou, dat is al best hoog (we waren al boven alle mooie besneeuwde bergen)... Zitten we pas op de helft! 15.000 feet is echt hoog! Vanaf 12.000 feet moest ik aan het gas omdat ik anders niet goed zal worden ofzo en bij 15.000 feet was het tijd om eruit te rollen! Wauw! Wauw! Wauw! Die vrije val... Zo ontzettend gaaf! Het gaat zo hard en het uitzicht is zo mooi!! Het voelen van de wind, de vrije val, het uitzicht. Echt geweldig! Als je eenmaal boven ben, ben je in 5-10 minuten ook weer beneden, maar het was echt... Wauw! Het is wel stukken minder eng dan de bungyjump, want die man die achter me aan zat regelt alles. Het was dus... Sit back and relax! Dat is aardig goed gelukt!! Met de skydive afgevinkt kwam daar een einde aan alle adrenaline.

Dat was ook te merken toen we op bejaardencruise gingen naar de Doubtfull sounds. De doubtfull sounds is een fjordenlandschap in het zuiden van Nieuw-Zeeland. Eerst met een bootje vol grijze duiven Lake Manapouri over, daarna met een bus door het regenwoud en daarna met een boot door de doubtfull sounds. Ondanks de vele regen die we gehad hebben was het zeker de moeite waard! Het is echt een super mooi gebied (door de regen en laag hangende wolken ook wel mysterieus...) en we hadden live entertainment aan boord. Het was echt genieten om de oudere generatie reizigers te observeren onder het genot van een kop thee en een mooi uitzicht! Vandaag zijn we naar de glowworm caves in Te Anau geweest. Met een bootje in het pikkedonker door de grot varen en alle blauwe/groene lampjes zien van de larven (officieel de uiteinde van de 'hengel' om insecten te lokken). Het kan zo onderdeel worden van de Efteling!

Nu zijn we in Dunedin... Eigenlijk nog niet echt ontdekt wat de charmes zijn van dit gebied. Er zijn geen besneeuwde bergen dus het gemis is groot. We gaan weer richting het noorden touren want over twee weken loopt de adoptie van Trudy af... Hopelijk gaan we nog pinguïns, walvissen en dolfijnen spotten op het zuider eiland voordat we weer overvaren naar het andere eiland!

Hopelijk heb ik de volgende keer awesome verhalen over walvissen enz.! Voor nu zijn jullie weer op de hoogte! Bis später!!