Hee ho hallo zuidereiland!

Hellooo from the other side!! (Jaja, heb Adele ontmoet!)

Daar zit ik dan... Voor het houtkacheltje op de camping in Punakaiki. De wind waait ruig door de bomen, de regen tikt zachtjes op het dak... De hoogste tijd om weer eens wat leesvoer voor Nederland te schrijven. We zijn aangekomen op the other side of New-Zealand! Het zuider eiland..., om daar te komen moest Trudy eerst nog even hard werken want het was me nogal een afstand. Omdat we niet gelijk alles van het noorder eiland gezien willen hebben, hebben we de bezienswaardigheden die in het midden liggen overgeslagen. Die gaan we bekijken op de terugweg. Uiteindelijk zijn we na een hele dag gereden te hebben aangekomen in de 'grote' stad Wellington. Wellington is een beetje te vergelijken met Dordt... Opzich best leuk, maar niet heel bijzonder (sorry beste Dordtse lezers :)). In Wellington zijn we naar het Te Papa museum geweest.  Wat er te zien was...? Zo'n beetje alles wat maar enigszins met Nieuw-Zeeland te maken heeft. Even een korte opsomming van wat er te zien is: de hele dierenwereld (zowel onder als boven water... Dus we hebben kiwi's gezien!! Wel opgezette, maar het begin is er... Voor ons dan tenminste), een tentoonstelling over aardbevingen (dagelijks zijn hier meerdere aardbevingen die gemeten worden), aardplaten en het effect daarvan op het land, een super mooie tentoonstelling over de bijdrage van Nieuw-Zeeland tijdens de eerste wereldoorlog, Maori voorwerpen etc. en daarna kwamen alle lapjes, bekertjes, tandartsgereedschap en al het andere wat je maar kan bedenken. Daar ging dus m'n aandacht! (en ik kreeg honger dus oké doei met je kunst). Na het vullen van de maag zijn we met de Wellingtonse cable car (lees: treintje die de berg op rijdt) naar de botanische tuinen gegaan om helemaal 1 te worden met moeder aarde. Volop genieten daar. Bomen, struik, plantje, nog meer bomen, nog meer plantjes, vogels, weer een struik, weer bomen, oude begraafplaats. Uiteindelijk kwamen dus bij een oude begraafplaats terecht en voor mij was dat het mooiste van de hele tuin. Eenmaal weer terug in de city centre was het tijd om opzoek te gaan naar een kapper. De broednest was weer aardig gegroeid en het bleek maar weer dat zelfs de kiwi's er aan voorbij vloog... Het plan was millimeteren. Als het heel lelijk zal zijn, ziet niemand het. Wij naar de kapper... Zegt m'n dollie (niet generaliserend naar kappers, maar ik had een echte tengere dollie/char het medium) dat het zonde van m'n haar is en dat ik trots moet zijn op het vogelnestje. Ik heb haar maar de vrije hand gegeven en ze is helemaal losgegaan. Vol precisie heeft ze er veel haar vanaf gehaald. Heb nu waarschijnlijk net een millimeter meer haar, maar er zit weer model in! Na nog wat rondgewandeld te hebben en uit eten geweest te zijn (eerste! Jaa, eerste keer!) zijn we naar de bioscoop geweest. Ook hier weten ze van Inferno af, dus we hebben de avonturen van Robert weer mogen beleven :) Uiteindelijk was het tijd om een slaapplek met Trudy te zoeken... Nou, die hebben we gevonden. Een parkeerplaats (met wifi!... Dat was luxe) waar we de meeste wind ooit hebben ervaren! Mijn god... Trudy ging helemaal wild! Heel de nacht heeft ze wild staan dansen... Niet echt dansen, maar meer moshpitten! Gevolg... Weinig geslapen.

Na weinig geslapen te hebben ging vroeg de wekker, want we zouden de overtocht gaan maken naar het zuidereiland. Met het gevoel opgegraven te zijn (oké... Niet alleen het gevoel. We zagen er ook zo uit...) naar de boot, op de boot, 3.5 uur varen, van de boot, camping opzoeken, slapen. Zo zijn we dus aangekomen in het eerste plekkie op het zuidereiland, Picton. Niet veel bijzonders te beleven, maar prima om bij te komen en rustig een rondje te lopen.

De volgende dag zijn we richting de eilandjes (Kenapuru sounds) die helemaal boven van het zuidereiland liggen gereden. Hier loopt de Queen Charlotte track en die zal ik een deel gaan lopen. Wij dus met Trudy een super mooie route gereden door het soort fjorden landschap om uiteindelijk te overnachten op een super mooie campingplek!! Helaas tikte de regen later op de middag zachtjes op het dak, maar vroeg naar bed zodat ik vroeg bij de track afgezet kon worden. Wordt ik wakker... Tikt de regen wat harder op het dak... Oké Queen Charlotte, geen King Sander voor jou... King Sander blijf dus lekker warm en horizontaal liggen en draait zich nog een paar keer om. Fijne dag! Komen vast nog andere mooie wandelingen. Dan maar op naar het nationale park van onze grote Dutchie vriend... Abel Tasman National Park!

En Abel was mooi hoor! Eerst hebben we een dag gekayaked op de 'woeste' zee die Abel ook moest bevaren. Om half negen moesten we present zijn voor een korte instructie. Nondes! De instructie duurde freaking 1.5 uur! Het was inclusief droog oefenen dus dat was wel weer hilarisch. Nadat we wisten hoe je soepeltjes de kayak moet omdraaien als je opgeslokt wordt door de zee en er weer soepeltjes in kan klimmen/glijden (big thanks voor het praktische gedeelte van de instructie...!) was het zeker dat we niet zouden sterven op zee. Nadat we het telefoonnummer van thuis hadden opgeschreven en hadden getekend was het tijd voor het serieuze werk. We gaan de zee op! Nog een fijne kanttekening... De wind was 10 knopen. Zegmaar... Een klein briesje. Dan zeggen ze maar 10 omdat ze war moet schrijven. Dikke prima, dus lekker rustig langs alle strandjes touren en daar kwam het... Ze riep ons al van heinde en verre! Helloooo! Daar was Adele (island)!! Veel kunnen het niet zeggen... Maar ik heb op Adele gezeten! Ze is echt een schoonheid. Op Adele island wonen ook zeehonden dus super leuk om naar toe te kayakken. Hmm... Het lijkt wel alsof de wind toeneemt. Nondes, de golven worden best wel flink. Pff... Het kost best veel kracht om vooruit te komen! Wat nou 10 knopen... Het werd een freaking woeste zee! Ali moest even wennen aan de flinke golven, maar het was echt wel lachen! Gelukkig was de terugweg met de wind mee, dus dat ging makkelijk.

Dag later zal ik alleen een wandeling gaan maken van zo'n 25km door het park en met de watertaxi terug. De dames van de receptie zeiden dat het zo'n 6-7 uur wandelen zal zijn... Dat betekent dus vroeg uit bed, want om kwart voor 1 zal de watertaxi me ophalen (zodat we in de middag nog verder konden rijden). Ik dus tijdens het begin van de ochtendschemering het bedje uit en aan de wandel. Onder het genot van een vogelconcert en de opkomende zon dus heerlijk vroeg aan de wandel. De wandeling was echt prima te doen en liep langs de kustlijn door de bush. Uiteindelijk ben ik over de swingbridge gegaan (de reden waarom ik zo ver wilde wandelen) en veilig aangekomen op Bark Bay, daar waar ik opgehaald zal worden. Was er alleen al om kwart voor elf... Gelukkig kon ik met een watertaxi eerder terug en hoefde ik niet lang te wachten. Die watertaxi was trouwens ook een beleving hoor! Klein bootje en echt racen als een malle. Owja... En omdat we toeristen zijn nog even langs een speciale rots. De split apple!

Na weer herenigd te zijn met Ali en Trudy zijn we verder gereden naar Westport. Dat ligt in de Buller regio waar ook de Buller rivier loopt. Op die rivier kan je jet boating doen. Met een super snelle boot als een malle over die rivier racen. Dat is dus wat we vanmorgen hebben gedaan. Mijn hemel... Ik spring nog liever uit een vliegtuig (denk ik...) dan dat ik bij die vent in de boot stap. Maar... Zijn hier maar 1 keer dus gaan met die banaan. Na de grootste swingbridge van Nieuw-Zeeland te hebben bewandeld waren we aangekomen bij de boot. Moet eerlijk zeggen dat ik wel serieuze angsten had... Uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Het gaat hard en een aantal keer rakelings langs een rots, maar het was goed te doen. De boot kan ook een kunstje en dat is super snel 360 graden draaien. Je wordt als een malle heen en weer geslingerd, maar het was wel tof! Tijdens het varen kwamen we nog een georganiseerde groep rafters tegen. Die waren gestopt bij een rots waar ze vanaf konden springen. Wij dus even gestopt met de boot zodat we konden kijken... Daar stond ze hoor! Hoog op de rots me doodsangsten om naar beneden te springen. Uiteindelijk zal deze dame tegelijk met iemand springen. Aftellen en gaan... Die man sprong dus en zij wilde ook (maakt aanstalten enz.) maar toen toch niet... Hierdoor gleed ze dus half onderuit en besloot ze rollend van de rots af te gaan en zo naar beneden te kletteren. Jeetje... Wat was dat naar om te zien! Gelukkig had ze alleen een bloedkin ofzo en kwam ze later zwaaien voorbij. Serieus... Voor mij is dit de bevestiging dat ik niks met canyoning ga doen deze reis. Altijd is er bad luck als ik bij zulke dingen ben. Toch zus? Iets met een moddergrot en canyoning in Vietnam? Maarja... Nog wel een leuke bijkomstigheid!! De rivier waar we op hebben gevaren... Daar is ook een deel van de Hobbit opgenomen (iets met een gevecht bij het water waar ze in houten tonnen drijven... Voor de kenners ;-))

Na de rivier ervaring zijn we verder gereden naar de plek waar we nu zijn, Punakaiki. Hier zijn de pancake rocks. Een bijzonder natuur verschijnsel waardoor de rotsen gestapelde pannenkoeken lijken. Er zijn ook allemaal gaten waar de golven van de woeste zee doorheen komen en dat geeft echt een tof gezicht! Morgen hier nog een track lopen (hopen dat het droog is...) en dan weer verder richting het zuiden!

Verder geen bijzonderheden! Oke doei!